Online daten

Online daten, ik ben er nog steeds niet uit of dit een goede manier is om de juiste man tegen te komen. Sinds een tijdje heb ik mezelf in de etalage gegooid bij een datingsite. Na lang wikken en wegen heb ik de stap genomen, maar ergens is er nog steeds die twijfel of het wel de juiste keuze was.
Ik verbaas me namelijk nogal over hoe het werkt, dat online daten. Je scrolt wat langs profielen en ik ben eerlijk als ik zeg, dat ik soms echt schrik van wat ik tegenkom.

Profielen waar maar één zin staat, namelijk; ‘ik heb zin in een date’. Foto’s die de man van zichzelf heeft gemaakt in de badkamerspiegel, verkeerde belichting, met ontbloot bovenlijf, met een sigaret in de mond, met een fles bier aan de lippen, met een vriendin of met (andermans) kind.
En heel veel foto’s op een zeilboot of iets anders sportiefs. En dan niet te vergeten die mannen die in hun profiel zetten dat de vrouw vooral niet groter dan zijzelf mogen zijn, dat ze niet reageren op profielen zonder foto’s, dat de vrouw net zo sportief als zij moeten zijn en dat ze vooral ook veel van reizen moet houden. Sportief zijn en de wereld verkennen staan hoog op het lijstje van de mannen op de datingsite.

Ik verbaas me er ook echt over dat er mannen zijn die niks hebben ingevuld bij hun profiel en dan, denk ik, hopen dat daar vrouwen op gaan reageren.
Ik denk oprecht dat er mannen zijn die via deze weg de liefde van hun leven proberen te vinden. Maar ik denk ook dat het merendeel van de mannen die hier staan op zoek zijn naar makkelijk contact. Een date met happy ending.

Inmiddels heb ik wat contact gehad met mannen via deze weg. Maar heel erg enthousiast ben ik er (nog) niet over. Het ligt denk ik niet zo zeer aan de mannen waar ik contact mee heb gehad, maar voornamelijk aan mijzelf. Ik heb er namelijk toch een beetje moeite mee om zo in de etalage te staan en contact te maken met mannen die ik alleen maar kan zien op een foto en waar ik af moet gaan op de woorden die ze schrijven.

Ik weet ook dat het echt wel kan om de liefde via deze weg te vinden. Heb dat in mijn directe omgeving al meerdere malen meegemaakt. Tegelijkertijd roept dat de vraag bij mij op of je hier een bepaald soort type voor moet zijn. Iemand die zich vol overgave hier in kan storten, geen schaamte kent en er ook niet voor terug deinst om al snel te gaan daten met de man die je leert kennen online. Nu ik een tijdje op deze site zit vraag ik me af of ik wel zo’n type ben? Volgende maand loopt mijn abonnement daar af en ik kan nu al wel het antwoord geven op bovenstaande vraag; ‘Nee, dat ben ik niet’.

Afstoffen

Lang heb ik dit blog verwaarloost, niet naar om gekeken en er niet meer aan gedacht.

Ergens had zich een lichte teleurstelling van me meester gemaakt.
Het schrijven was een prettige uitlaatklep maar het stak toch wel enigzins dat ik niet verder kwam dan schrijven over mijn onzekerheden, de mannen die in en vooral heel snel uit mijn leven wandelden. 
Zo snel dat er geen tijd was om ze zelfs te leren kennen. 

Dat steekt dan toch na een tijdje.
Ik begon mezelf een beetje een hopeloos geval te vinden op liefdesgebied en dat wilde ik niet terug laten komen in mijn blog. Vandaar dat ik er even (bijna vier jaar) de stekker uit heb getrokken. Maar mijn blog helemaal opgeven, tja, dat lukte dan toch ook weer niet.
Afscheid nemen, dat kon ik nog niet.

En zo kwam het dat ik kortgeleden ineens op de site van Karin terecht kwam en daar haar enquete voor haar (nog te verschijnen) singleboek heb ingevuld. Vervolgens werd ik door Karin benaderd voor een interview over mijn single zijn. Het bleek bij mij dus toch nog steeds een onderwerp. Waarom had ik anders die enquete ingevuld en ja gezegd tegen het leuke interview?

Ik kan er gewoon niet om heen dat ik de uitlaatklep die dit blog toenertijd was nog best wel nodig heb. Dat ik nog best wel het één en ander heb te delen over mijn leven als single.

Ook al liet ik mezelf vier jaar geleden geloven dat ik er wel even klaar mee was, zowel met de liefde, het single zijn en het erover schrijven. Maar dat kun je wel heel hard roepen, ik ben er nog niet klaar mee. Vandaar dat ik een verwoede poging ga doen om dit blog nieuw leven in te blazen.

Trouwens niet alleen mijn blog ga ik nieuw leven in blazen, ik ga ook een poging doen bij mijn niet existerende liefdesleven. Dus heb ik me maar eens ingeschreven op een datingsite.

Maar daarover later meer.

 


 

Het gaat zoals het gaat (of niet gaat)

Je probeert er heel hard niet aan te denken.
Om er totaal, maar dan ook totaal niet mee bezig te zijn.
Je rommelt wat in huis, natuurlijk niet zomaar, niet zonder reden, maar goed dat weet jij alleen.
Je checkt af en toe je e-mail, je gaat uiteindelijk met toch wel enigzins wat tegenzin naar je werk.
Je checkt weer af en toe je e-mail.
Je checkt weer af en toe je e-mail.
Je checkt weer af en toe je e-mail en zowaar er is een mail.
Een e-mail die afkomstig blijkt te zijn van een nieuwsgroep waar je bij staat ingeschreven.
Je humeur zakt beetje bij beetje naar het nulpunt.
Terwijl ik doeg zeg op mijn werk en in de kou en de donkere avond richting huis fiets, volgt de ene overpeinzing de andere op.

Waarom nou niet? Wat toch ook weer ontzettend toevallig..althans toeval bestaat toch niet?
Zou het nou echt niet? En hoezo vind ik dat dan zo vervelend?
En het houdt me toch totaal niet bezig..dat roep ik toch aldoor heel hard tegen mezelf.
Nee hoor, het doet me niks.
Hooguit is hij gewoon wat interessant.
En verder zoek ik er helemaal niks achter, écht helemaal niks.
Moet ik ook niet doen, want dan maak ik het groter dan het is.
Ik maak altijd alles groter dan dat het is.
Ik moet eens niet zo moeilijk doen, en gewoon doen,en al die dingen uit mijn hoofd zetten.
Want dat gaat toch niet gebeuren. En wil ik wel dat er wat gaat gebeuren?
Nee toch? Ik wil helemaal niks.
Hij is hooguit gewoon wat interessant.
En ik zoek er helemaal niks achter, want er is niets achter te zoeken.
Dus vanaf nu is het uit je hoofd.

De fietstocht leek uren te duren, de overpeinzingen in mijn hoofd begonnen pijn te doen.
Thuis gekomen was mijn huis koud en leeg, maar wel erg netjes en leuk.
Ik stapte mijn bed in, nadat ik nog even doelloos had zitten rondzappen en er niets op tv was.
Mijn kussen lag niet lekker, mijn bed voelde koud en ik had nog wel sokken aangetrokken.
Waarom gaat het nou nooit zo zoals ik stiekem hoop dat het gaat.
En waarom wil ik soms dat het juist niet zo gaat..omdat dat eng is.
Ik werd moe van mezelf, maar kon de slaap niet vatten.
Mijn hoofd draaide overuren...

Een willekeurige avond..

Hij trekt meteen je aandacht.
Eigenlijk hoeft hij er niet veel voor te doen, zijn uitstraling is alles zeggend.
Hij vult een kamer, een ruimte.
Je hebt soms van die mensen die dat kunnen, of in zich hebben.
Vaak, denk ik, zonder dat ze het van zichzelf weten, of juist weer te goed van zichzelf weten.
Hij heeft van beide kanten trekjes.
Zelfverzekerd, flamboyant, onzeker, verlegen, macho achtig.
Iets in hem spreekt me aan, en ik kan maar niet benoemen wat dat iets toch is.
Zijn ogen kunnen je doordringend aankijken, zonder dat je je daar ongemakkelijk bij voelt.
Hij had me gezocht,en gevonden terwijl ik me verschool achter mijn kopje thee.
Mijn handen omklemden het warme glas en het maakte me minder gespannen.
Gek is dat, er is niets, er zal (hoogstwaarschijnlijk) ook nooit iets zijn en toch raakt het me.
Er is afstand en tegelijkertijd ook weer niet. Zijn passie is voor mij herkenbaar, zijn verleden raakt mijn verleden en door dat verleden zijn wij elkaar in dit heden tegengekomen.
We namen afscheid.
En dat was het..niets meer en niets minder.

Zomergevoel

Het dansen ging me deze avond makkelijk af, het leek wel alsof de muziek speciaal voor mij was gemaakt. Ik deed mijn ogen dicht en voelde het nog warme zand tussen mijn tenen.
Dit was het ultieme zomergevoel..een gevoel wat je eigenlijk altijd vast wilt houden.
Ik keek om me heen en zag alleen maar lachende gezichten.

En net toen ik mijn ogen weer dicht wilde doen struikelde hij over mijn tas.
Languit in het zand lag een onbekende meneer met donkerbruin haar die mijn tas overduidelijk niet had gezien.
Ik hielp hem overeind en verontschuldigde me voor mijn tas die wel een beetje in de weg had gestaan. Hij begon te lachen en zei dat het een zachte landing was geweest. Twee donkerbruine ogen staarden me aan.

Zou het misschien de alcoholroes zijn geweest waar ik toch wel enigzins in verkeerde?
De rosé smaakte nu eenmaal als ranja, of kwam het door iets anders?
Terwijl we naar elkaar keken voelde ik ineens iets gebeuren.
Het kriebelde en ik besefte me dat ik een erg aantrekkelijke man had laten struikelen..okee, niet met opzet, maar het was toch wel een leuke tactiek.Terwijl we zaten te kletsen voelde ik de spanning met de minuut toenemen.
Zou hij toenadering zoeken of moest ik nu maar eens iets gaan doen? En terwijl ik dat zat te bedenken voelde ik ineens zijn lippen op de mijne.

Liefde is de kern van het menselijk leven

Is het niet zo dat liefde een belangrijke rol in het menselijk leven speelt? Liefde geeft troost wanneer men hulpeloos en triest is, en geeft troost wanneer men oud en eenzaam is. Het is een dynamische kracht die we zouden moeten ontwikkelen en gebruiken, maar die we vaak nogal verontachtzamen, vooral in onze jonge jaren, waarin we een vals gevoel van zekerheid ervaren. De grondreden voor het liefhebben van anderen is de erkenning van het simpele feit dat elk levend wezen hetzelfde recht op en hetzelfde verlangen naar geluk heeft en niet naar lijden, en de overweging dat jij als individu één levenseenheid bent in vergelijking tot de hoeveelheid van anderen in deze onophoudelijke zoektocht naar geluk.

Dalai Lama

Zomerliefde...

Fietsend door de stad zie ik de terassen vol zitten.
Mensen kletsen, mensen kijken, mensen drinken, mensen genieten.
Het zomerzonnetje wakkert gevoelens aan die in de winter diep verborgen zitten onder allerlei lagen.

De winter in al z'n pracht is niet mijn tijd van het jaar.
De donkere koude avonden die ervoor zorgen dat je hoofd op volle toeren draait.
Het overdenken van gevoelens, van zaken die zijn geweest of nog moeten komen.
Het is niet goed voor mijn algehele gemoedstoestand en ik weet niet goed hoe ik het elk jaar weer moet voorkomen. Het is de ultieme confrontatie met mezelf waar ik elk jaar het liefst voor weg zou lopen, maar wat met geen mogelijkheid kan.

Nu is er de zomer. De tijd waarin alles bloeit,groeit, schijnt en straalt.
Het lijkt wel alsof elke zonnestraal er persoonlijk voor zorgt dat de wereld om ons heen er nét even wat beter uit ziet. Dat dingen nét even wat soepeler gaan.
Het zorgt voor een leeg hoofd en een licht gevoel.
Het zorgt voor een glimlach, een explosie aan sproeten, voor een bruin kleurtje, blondere haren, dat je de deuren en ramen wilt openzetten.
En tijdens de zomer hoop ik elk jaar weer, diep van binnen, nooit uitgesproken, alleen maar gedacht, hoop ik weer op die liefde die de zomer in al zijn facetten nog nét even mooier maakt.